Bruidegom Patrick ken ik al zo’n zeven jaar. Hij was zelfs fotomodel in een van mijn eerste reclamecampagnes. Toen hij mij in januari vertelde dat hij ging trouwen, was dan ook het eerste wat ik vroeg: “Heb je al een fotograaf?” Zijn antwoord: “Nee, kun je 25 mei?” Ik zal ongetwijfeld even chagrijnig hebben gekeken. De laatste vrijdag van mei is een populaire dag om te trouwen en ik was al geboekt…
Ik baalde des te meer toen ik even later zijn verloofde, naamgenoot Laura, leerde kennen. Wat een leuke, spontane meid! Ze vertelde vol enthousiasme over hun grote dag en mijn teleurstelling werd er niet minder op. Niet veel later in diezelfde maand kreeg ik een mail van Patrick. Of ik ook 24 mei kon. De locatie bleek al geboekt op 25 mei, dus zo konden ze onverwacht twee vliegen in één klap slaan. Ik kon er toch bij zijn. Blij! Al kon ik toen nog niet vermoeden hoe bijzonder deze bruiloft in Flevoland zou worden…
Donderdag 24 mei arriveerde ik om 9.30 uur bij het ouderlijk huis van Laura in Lelystad, waar zij de nacht had doorgebracht. Terwijl ze in de tuin onder handen werd genomen door vriendin en visagiste Tamara, was het binnen een drukte van jewelste. Moeder Ingrid is ernstig ziek, en hoe graag ze ook bij de bruiloft van haar dochter wilde zijn, het was de vraag of dat zou lukken. Na veel telefoontjes, hulp van lieve mensen, een goede huisarts en hulpzame broeders werd geregeld dat moeder Ingrid naar de trouwlocatie gebracht zou worden per ambulance. Maar niet voordat ze haar mooie dochter Laura, samen met diens aanstaande man had bewonderd.
Laura kwam rond 11.00 uur de trap aflopen, en geloof me, dat is een opgave met zo’n grote jurk. Terwijl ze trede voor trede naar beneden kwam, stond Patrick (als geintje van zijn getuigen in een Schots kilt) beneden met zijn mond vol tanden te kijken naar zijn mooie bruid. In de zeven jaar dat ik hem ken, vol geintjes en grollen én zwarte humor, heb ik hem nog nooit sprakeloos gezien. Dat doet een mooie bruid (en de liefde) dus met je. Moeder Ingrid bekeek alles vanaf een afstand vanuit haar ziekenhuisbed. De knuffel daarna tussen moeder en dochter was genoeg om de eerste zakdoekjes tevoorschijn te halen. En die zouden nog vaak nodig zijn…
Samen met het bruidspaar en de bruidsmeisjes – Britt & Iris, nichtjes van Laura – ging ik op pad naar Schokland, vlakbij Urk. Hier zou niet alleen de ceremonie plaats vinden in een schattig kerkje, maar ook de receptie, het etentje en het feest. En natuurlijk de fotoshoot vooraf, waarin de meiden (10 en 7 jaar) graag een rol wilden spelen. We zochten mooie schaduwplekjes, want op deze zomerdag was het licht net te fel om vol in de zon te gaan staan. Terwijl de ceremoniemeester en dierbare vrienden en familie arriveerden om de locatie te versieren – rood/wit/zwart, want ze hadden een kleurthema – sneakten wij naar een andere locatie: de Gesteentetuin even verderop. Hier legden we een picknickkleed neer en namen een broodje. Het mag toch niet gebeuren dat de bruid (of de fotograaf!) een flauwte krijgt tijdens de ceremonie. Voor de meiden had ik de dag daarvoor knalrode hartjes-lolly’s gehaald bij de Jamin. Leuk voor wat fotootjes. Niet allen Britt & Iris bleken dat leuk te vinden, ook Laura & Patrick. En dus werd dat nog even een spontaan fotomoment.
Toen was het tijd om terug te gaan naar Schokland zelf, voor de ceremonie. Terwijl Laura door haar vader werd weggegeven, had moeder Ingrid een plekje speciaal vooraan in de kerk gekregen. Goede familievriendin Sue zong – ondanks haar emotie – een vlekkeloze The Rose. Omdat Patrick Hindoestaans is was er nog een kleine Hindoestaanse ceremonie tijdens dit nummer, waarbij Patrick een mala (bloemenslinger) om kreeg van zijn nicht Sharmila en er vervolgens een bij Laura omhing. Ook kreeg Patrick een stip van zijn nicht (normaal zou een priester dit doen) op zijn voorhoofd, waarna hij er zelf één bij Laura plaatste. De stip is het symbool voor getrouwd zijn en in een Hindoestaanse ceremonie zouden zij nu al getrouwd zijn. Maar zo werkt het niet voor de Nederlandse wet, en dus nam de trouwambtenaar (wat moet ze het warm hebben gehad in haar toga) het woord. Gelukkig zeiden ze ook tegen haar allebei ja, en toen was het dan toch echt mevrouw en meneer Pahladsingh. Twee stralende hoofden en een blij toekijkend publiek. Na het uitwisselen van de ringen (die bruidsmeisje Britt bracht op een mooi kussentje) werd Avond van Boudewijn de Groot ingezet. Terwijl moeder Ingrid elk woord meezong, zette Patrick & Laura en ook de vier getuigen hun handtekening. Het huwelijk was een voldongen feit. Daar mocht op gedronken worden!
Na een haag van bellenblaas-bubbels en de groepsfoto’s was het dan ook tijd om de taart aan te snijden en een drankje te nemen. Het terras stroomde vol met gasten voor de receptie en er werden heel wat handjes geschud. Om 16.30 werden samen met alle gasten enorm veel rood/wit/zwarte ballonnen opgelaten. En toen was het tijd voor een verrassing. Niet voor het bruidspaar, maar voor de gasten. Met een tractor met wagens erachter gingen we Schokland verkennen. Terwijl de gids ons de achtergrond van Schokland vertelde, ging het bruidspaar voorin de wagen helemaal in elkaar op. Even rust, even genieten. Onderweg maakten we een tussenstop op een schaduwrijke plek, waar we met zijn allen nogmaals toosten op dit mooie paar. En ik tijd maakte om alle kinderen (ik blijf natuurlijk ook een kinderfotograaf in hart en nieren) eens mooi op de foto te zetten voor de gasten.
Terug bij het restaurant was het tijd voor eten. Maar niet voordat Jack, vader van de bruid, een speech had afgelegd. Na het eten was het tijd voor de geloftes, die per ongeluk tijdens de ceremonie door de trouwambtenaar vergeten waren. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van moeder Ingrid, die het wonderwel acht uur had volgehouden en zichtbaar lag te genieten van alles wat er om haar heen gebeurde. Zoals moeder Ingrid zou hebben gewild, werd er daarna flink verder gefeest. Na de eerste dans kneep ik er echter tussenuit, een gelukkig bruidspaar achterlatend… Maar natuurlijk niet voordat ik de bruidsmeisjes gedag had gezegd, waarbij ik van kleine Iris een onwijs dikke knuffel kreeg!
Oog voor detail en gevoel voor het moment. Laura is naast een fantastische fotografe ook een zeer sociale meid. Foto’s worden hierdoor persoonlijk en intiem en haar aanwezigheid is op geen enkel moment storend. – Patrick & Laura
Gerelateerde blogs
Laat een reactie achter