Als fotograaf heb je er standaard last van: een chronisch gebrek aan foto’s van jezelf. Niet alleen omdat je als fotograaf vaak bewust voor de andere kant van de camera hebt gekozen, maar ook omdat je te kritisch bent als anderen eens foto’s van je maken…
Niet alleen mijn klanten vinden het eng en ongemakkelijk om op de foto te gaan. Ik ook. Niet alleen mijn klanten zijn enorm kritisch op zichzelf. Ik ook. Want straks zie je mijn tandvlees als ik teveel lach, en dat is lelijk. Alsof er ooit iemand op mijn tandvlees let. En ik moet ook nog steeds naar de tandarts om die ene tand te laten vijlen. Kraaienpootjes? Ze zijn ontstaan door het vele lachen en dat is dus iets positiefs. Maar op de foto…? Maak er maar iets negatiefs van.
Kritisch dus. Op mezelf. Maar dat niet alleen. Ik kijk dan ook nog eens naar scherpte, compositie, kleur… En dan kan niemand het goed doen. Oké, andere fotografen, die doen het wel goed. Het is niet voor niets dat ik elk jaar wel een keer voor de camera van een andere fotograaf sta (zie een eerdere blog). Omdat ook ik waardevolle foto’s wil hebben én omdat ik het geweldig vind om andere fotografen aan het werk te zien.
Maar een andere fotograaf is niet altijd bij de hand. En ik heb ook niet een eindeloos budget. En dus maak ik af en toe gebruik van zogenaamde ‘knopjesindrukkers’. Wat dat zijn? Dat zijn mensen in mijn omgeving die ik de eer geef mijn camera vast te houden. En een knopje in te drukken. Nadat ik hen eerst heb gefotografeerd op de plek waar ik gefotografeerd wil worden, met de instellingen die ik mooi vind. Geen gedoe met licht. Geen gedoe met scherpte, want zelfs het focuspunt regel ik helemaal. Oneerbiedig werk? Nee! Want na afloop ga ik al mijn profielfoto’s aanpassen en ben ik de happy customer.
Vandaag ook. Ik ging met zakelijke sparringspartner en vriendin Sabine op pad. Ze wilde foto’s voor haar brand new website Humanvalue.nl (ze is een kei in organiseren en communiceren, dus als je nog iemand zoekt…). “Wil jij ook nog dat ik het knopje voor jou indruk?”, appte ze mij ’s morgens, inmiddels geheel op de hoogte van mijn tactiek. “Laat me eerst even in de spiegel kijken”, appte ik vanuit bed terug. Viel dat even mee. En dus drukte Sabine vanmorgen op het knopje. En ben ik een happy camper!
Perfectionistisch? Zonder twijfel! Maar hoe denk je dat die mooie foto’s in mijn portfolio én mijn bedrijfsnaam tot stand zijn gekomen? Juist perfectionisme met een hoofdletter P.
Gerelateerde blogs
2 Reacties
Oh kijk dat is echt super handig zeg!
Het zijn nondeju leuke foto’s! Dank voor de tip.